.

         ‎"Kochać mądrze człowieka- to kochać go po ludzku, uczuciem, całą swoją żywiołowością, ale jednocześnie pamiętać, że ten kochany jest dzieckiem Boga, należy do Boga, który będzie prowadził go drogami jego świętości, grzechu, wiary i niewiary. Nie można go sobie przywłaszczyć."

plany

Myślałam, że matury nie zdam.
Myślałam, że studiować będę w Gdańsku. 
Myślałam, że jak raz posprzątam, to porządek utrzymam.
Myślałam, że jedne rzeczy będą prostsze, a znów inne trudniejsze.
Myślałam, że niektóre rzeczy się nie skończą. 
Myślałam, że są ludzie, którzy pozostaną na zawsze.
Myślałam, że mam silną wolę.
Myślałam, że potrafię być, a jasność nade mną to aureolka,a  nie ostatnie promienie zachodzącego słońca.
Myślałam, że jestem silna.
Myślałam, że dam sobie radę sama.

Myślałam, że.. czy to ważne? Tak uparcie myślałam, że to wszystko przerodziło się w plany i wizje, które MUSZĄ się spełnić. Chyba słabo mi wyszło. Za dużo w tym było pewności, a zbyt mało miejsca na Boże działanie. Zdecydowanie.

Miewasz plany, scenariusze, rozmyślasz nad tym, co będzie. W głowie układasz sobie słodką historyjkę o szczęśliwym człowieku, braku problemów i wielkiej miłości. Nie wiedzieć czemu, sądzisz że tak właśnie będzie. I nagle BUM! Wcale nie jest tak, jak miało być. Albo inaczej: tak jak to SAM SOBIE wymyśliłeś. Nikt nie powiedział, że będzie łatwo, a Ty w swoim planie zapomniałeś ująć drobne szczegóły: zmienność życia, problemy, etc. Do tego zamknąłeś się na Boże działania, Bożą pomoc.

Uwierz mi, zaufanie Bogu, to ważna rzecz. Ten Gość, jako jedyny na tym świecie, wie co robi i co z tego wyniknie; tylko z Nim można być naprawdę szczęśliwym. Nie zamykaj się na to, co będzie. Z doświadczenia wiem, że jeśli się zaufa, to przez wszystko można przebrnąć, a do tego w konsekwencji będzie genialniej niż człowiek jest sobie w stanie wyobrazić. 


Wielu rzeczy nie ogarniam, ale On ogarnia, więc jest dobrze! ;-) i dzieją się rzeczy niespodziewane, niesamowite.. lubię to! :)

Umarli otwierają nam oczy?

        Kilka chwil, parę zupełnie różnych sytuacji, czyjeś słowo gest.. Zawsze jest coś, co mnie uderzy, zmusi do refleksji, każe działać. To dobrze.
        Śmierć bliskiej osoby, ostatnie pożegnanie..  Patrzę na towarzyszący temu smutek, na pustkę, masę wspomnień. Czuję w powietrzu żal po niewypowiedzianych słowach, niewyjaśnionych sytuacjach. Nie doceniamy ludzi. Spotykamy się z przyjaciółmi, znajomymi. Innych mamy tylko na odległość. Różnie bywa. Wydaje nam się, że ktoś nas polubił, że jest jakaś więź, relacja, że to jest wieczne.. a tymczasem jest inaczej. Zbyt mało poświęcamy sobie czasu, często jesteśmy tak zamknięci w swoim małym światku 'problemów', że nie dostrzegamy tego, co się dzieje z drugą osobą. Kochamy kogoś, a wcale tego nie okazujemy. Zaniedbujemy znajomości i przyjaźnie. Nie mamy czasu. Cały czas pędzimy. Nie chce nam się.

          Ile jeszcze znajdziesz wymówek? Ile będziesz zwlekał z pomocą? Czy aż tak trudno po prostu poświęcić komuś czas?

         Otrzymujesz od Boga niesamowite rzeczy, nie zawsze łatwe. Daje Ci rodzinę, z którą nie zawsze łatwo jest żyć. Daje przyjaźń, miłość.  Trzeba o to dbać, mimo ogromnych trudności, ale i także wtedy, kiedy jest dobrze i spokojnie, i wydaje się, że już lepiej być nie może, kiedy można by przestać się starać. Pamiętaj- pokochałeś osobę, obiecałeś być. A więc bądź.

         Życie bywa zaskakujące. Ze spokojnego morza potrafi nagle narodzić się ogromny sztorm. Ktoś, kto miał jeszcze być, nagle odchodzi bez słowa. I znów nie zdążyłeś po prostu być. 


PS proszę o modlitwę, w trudnych, ale ważnych dla mnie sytuacjach; ja też obiecuję pamiętać;-)

tracę?

         Cieszę się z wspomnień. Kiedy coś się kończy, ktoś odchodzi, wydawałoby się bezpowrotnie, wtedy mam przynajmniej wspomnienia. Zwykle wywołują uśmiech, choć zdarzają się tez i łzowyciskacze.
         Zdecydowanie nie lubię tego momentu, kiedy zdaje sobie sprawę, że ktoś się ode mnie oddala. Tracę relację, przelatuje mi przez palce.. Coś, co miało nigdy się nie skończyć i wytrzymać wszystko, nagle robi się coraz mniej wyraźne, coraz zimniejsze.. Masa rozmów, czasem na pozór bezsensownych, bo bezowocnych. Znika ciepło, uśmiech, starania. Przychodzi żal i smutek. Modlitwa i cicha nadzieja, że wszystko da się uratować.. Jednak nie zawsze się da. Czasem za dużo mieszam, za dużo rozmyślam.
         Dlaczego to wszystko? Nie wiem, mam przypuszczenia, ale brak pewności.

         Spoglądam wstecz i widzę, że bywało różnie. Były sytuacje totalnie beznadziejne. Były łzy. Był żal.
         Jest w tym wszystkim coś ważnego. Kiedyś krzyczałam: 'Boże, weź ode mnie cierpienie'. Dziś mówię spokojnie: 'tylko bądź przy mnie, tylko trzymaj za rękę'. Bóg przemienia moje serce. W pocie czoła rzeźbi mnie, jak bezkształtny kamień. Czasem boli, ale każde doświadczenie, każdy nowy człowiek, to krok w stronę Boga. Doszłam ostatnio do wniosku, że może wcale nie tracę, a własnie zyskuję? Bóg patrzy inaczej, widzi więcej.

        Patrzę na krzyż i ogarnia mnie smutek. Mogłabym w nim pozostać, ale od razu przed oczyma mam zmartwychwstanie i czuję ogromna radość. I wiem już, że kiedy coś się kończy, zaczyna się coś o wiele piękniejszego. 

Przyjaźń

         Letni wieczór, czyściutki [jak zawsze] pokój Agi. Siedzenie... a właściwie, to ciężko sprecyzować. Każdy w swoim kącie, ze swoją herbatką, swoimi problemami. Ciastka wspólne. Chwile totalnego majaczenia, niezrozumienia, po nich chore napady śmiechu.. nic dodać, nic ująć. 

         Spacer brzegiem Morza. Wszędzie ciemno, słychać tylko przyjemny szum. Pogoda idealna, towarzystwo też. Rozmowa, śmiech, modlitwa.
         Spotkanie po długim rozstaniu, jazda na stopa, pielgrzymkowy spacer i sok pod drogą. Słońce piekło niemiłosiernie. 

         Brak noclegu. Krótka wiadomość: 'wpadaj do mnie, to oczywiste'. i rozmowa do późna, choć w perspektywie wczesnej pobudki. To nieważne, nie wtedy.
          Spotkania 'choćby na chwilę' i 'choćby na jeden uśmiech', wspólna modlitwa, wymiana spojrzeń.

         Wyprawa nie wiadomo gdzie, ale to nieistotne, ważne do kogo.
         Długa i nieporównywalna z niczym tęsknota, ciągły brak kogoś.
         Cisza, niekrępująca. Świadomość, że można komuś powiedzieć tak wiele.. ale jest czas, bo to ktoś, kto zostanie, kto zdecydował się być i nie ucieknie ot tak, po prostu.
         Bezpieczeństwo i spokój.
         Bliskość.
         Uśmiech oczu.
         Wspólna modlitwa i połączone serca w jednej Miłości.
         Wałkowanie wciąż jednego tematu, jednego problemu, byle tylko 'jakoś razem przez to przebrnąć'.
         Chwilowa irytacja i brak cierpliwości, bo ile można tłumaczyć, jak jakiemuś osłowi?
         Kopniak w tyłek, tak w razie nadmiernego marudzenia i pesymizmu.
         Wolny wybór. Brak narzucania się, bo tu nie ma na to miejsca.. jest za to miejsce na 'pamiętam i jestem'.
         To piękne, choć nie zawsze łatwe. Nie każdy ma to szczęście. Ja mam, dostałam ten skarb za darmo, w gratisie. Dziękuję Ci za to, Boże. Razem łatwiej iść, to pewne. Dziękuję za to, że to Ty jesteś tego fundamentem, bez Ciebie nic by nie było, Ty wiesz.

Dziękuję Wam, Przyjaciele.
DZIĘKUJĘ Tobie, Boże, podam dalej. 

Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy? (Hi 2,10)

          Powodzi Ci się w życiu. Budzisz się rano i z uśmiechem patrzysz na rozpoczynający się dzień. Pragniesz czegoś bardzo i dostajesz to. Mówisz: 'Bóg jest dobry, kocham Go'. Aż pewnego dnia wszystko się rozsypuje.. Nagle wydaje Ci się, że dobry do tej pory Bóg odbiera Ci wszystko, co dla Ciebie najcenniejsze. Modlisz się o coś wytrwale, ale nie dostajesz tego. Zaczynają się złości, żal i pretensje.. Nie jest łatwo przyjąć nową rzeczywistość, bo co się nagle stało? Przestał Cię kochać? Nie zależy Mu? A może bawi się?
          Bóg wie, co dla Ciebie najlepsze. Patrzy na wszystko zdecydowanie inaczej. Troszczy się o Ciebie. Często niełatwo jest zrozumieć Jego logikę, ale nic nie dzieje się ot tak, po prostu. Wiele jest dla nas niezrozumiałych rzeczy i zdarzeń, ale warto w tym wszystkim Bogu zaufać. Pogrążanie się w smutku nic nie da. tylko patrząc na wszystko z nadzieją jesteśmy w stanie przetrwać kolejny trudny dla nas moment. Zawsze pomaga mi świadomość, że cokolwiek się nie dzieje, to jest przy mnie kochający Bóg i przejdzie ze mną przez trudne sytuacje. Czasem przychodzi do mnie zwątpienie, wszystko układa się tak, że ciężko jest pamiętać o Bożej wierności. Zły próbuje wszelkimi możliwymi sytuacjami udowodnić, że Bóg wcale nie jest taki dobry. Ale jest w tym wszystkim coś ważnego: szatan chce mojej zguby, a Bóg mojego szczęścia, więc to oczywiste, że choćby nie wiem co, będę się trzymała tego, co mówi do mnie Bóg, bo tylko dzięki Niemu mogę wyjść ze wszystkiego cało. Inaczej już nie chcę żyć. 
          W życiu bywa różnie, ale jednego jestem pewna: Miłość się nie kończy. Bóg kocha zawsze..  chce dla Ciebie wszystkiego, co najlepsze.


          Łatwo jest przyjąć dobre rzeczy, a złe zdecydowanie gorzej. Ty jednak masz u swego boku Boga, więc podnieś głowę do góry i idź. Nie daj się. Kiedy coś się kończy i nie wiesz już co robić, to tak naprawdę zaczyna się coś o wiele piękniejszego. Bóg wie co robi.

1.

         Otrzymuję bardzo wiele. Spoglądam czasem na moje życie i nie mogę się nadziwić, ile w nim śladów Bożej obecności. Tylko Bóg daje najlepsze rzeczy, najcudowniejsze. Kocha mimo wszystko. Nie jestem w stanie w żaden sposób odwdzięczyć Mu się za to. Czy w moim życiu nie ma problemów? Nie. nadal pada deszcz, ale zmieniło się jedno: przychodzi do mnie Bóg z parasolem swojej opieki i mówi: 'Nie bój się, jestem. Przejdziemy przez to razem.' Czuję się bezpieczna, lepiej być nie może.
         Kiedyś Bóg dotknął mojego serca poprzez drugiego człowieka, uśmiechając się do mnie w ten sposób. Od tej pory robi to bardzo często.
         To, co będę pisała, nie będzie super mądre i super ważne. Chcę się jedynie podzielić Bogiem. Chcę jedynie być dla Ciebie uśmiechem Boga w deszczowe dni.